Sinlice

Şalpazarı ilçesinin en uzak köyü olan Sinlice köyü, ilçeye 24 Km. mesafededir. Şalpazarı Kadırga yolu üzerinde bulunan Sinlice Köyü ilçenin güney yönü istikametinde kalır. Hane sayısı 60 olan köyün nüfusu 417'dir.
Köy yaklaşık 250 yıl önce, Şalpazarı çevresine yerleşmiş olan, genellikle Düzköy ve Dorukkiriş köylüleri tarafından, yerleşime açılmıştır. Daha ziyade koyun ve keçi beslemek için ormanda yetişen yaban karayemişinden yararlanmak için buralara yerleşmeye başlamışlar. Halk yavaş, yavaş ormandan toprak kazanmak amacıyla ağaç kesip boş alan açmaya başlamışlar. Yazlık olarak kullanılan bu yerler zamanla nüfus artınca aileler çocuklarının bir kısmını buralara yerleştirmişlerdir, böylece buralarda kışın da yaşanmaya başlanmıştır. Bunlar ilk önce Gökçeköy'e bağlı bir mahalle olarak yaşamışlardır. Mahallenin bulunduğu yer bol ve sık ormanlık olduğundan, o zamanlar nerede bir kaçak varsa gelip buralara sinerlermiş (saklanırlarmış), bundan dolayı köyün adına "Sinlice" denmiştir.
Sahilden oldukça uzak ve yüksek bir alana kurulmuş olan Sinlice Köyü, iklim ve coğrafi yapı bakımından tarıma pek elverişli olmadığından halk geçimini genellikle hayvancılıktan sağlamaktadır. Köyde yaklaşık 300 büyükbaş, 250 küçükbaş hayvan beslenmektedir. Az da olsa mısır, patates, lahana ve fasulye yetiştirilen Sinlice köyünde bir başka geçim kaynağı da ormancılıktır.Her köyde olduğu gibi Sinlice köyünde de gurbetçilik oldukça fazladır.
Sinlice köylüleri yaz aylarında Katağacı, Eskala gibi yaylalara çıkarlar.Sinlice madenler bakımından oldukça zengin bir bölgedir, fakat bu madenler (ken madan ocağı) geçmiş dönemlerde işletilmeye açılmışsa da daha sonra kendi haline bırakılarak terk edilmiştir.Köyün Camisi, okulu, okul lojmanı, sağlık evi ve telefon santralı mevcuttur.
Köyde okuma yazma oranı kadınlarda % 85, erkeklerde ise % 90'dır.
Sinlice Köyünün yerleşik soy isimleri:
Karadeniz, Uçar, Kandil, Karagül, Cömert, Kudu, Usta, Maden, Varol, Ergül, Birinci, Halıcı, Şen Durmuş, Aydın, Atalar, Erata, Çabuk.Sinlici